Saya tahu saya tak famous.
Saya tahu tak ramai yang nak komen entry merepek saya.
Saya tahu tak ramai yang sudi nak datang jenguk blog saya.
Saya tahu ramai yang datang dan berlalu begitu saja.
Saya tahu saya tak punya ramai kawan rapat di dunia blog.
Saya tahu saya tak secantik gadis blogger yang lain .
Saya tahu pakaian saya tak sekacak blogger yang macho.
Saya tahu saya tak punya DSLR camera untuk letak gambar cantik-cantik dalam blog.
Saya tahu awak bukan suka sangat baca entry-entry saya.
Saya tahu awak ingat saya tak baca entry-entry awak. Padahal bila kelapangan saya mesti baca.
Saya tahu walaupun dah bertahun saya blogging saya masih tidak hebat.
Saya bukan mahu hebat-hebat di sini.
Saya hanya mahu berkongsi rasa.
Awak tahu tak, bila saya menulis di sini akan ada satu kepuasan yang saya sendiri tak tahu nak cakap macam mana.
Awak tahu tak, walaupun saya selalu sibuk dengan tugas tapi saya tetap mahu update di sini.
Awak tahu tak, kebiasaannya saya hanya mengambil masa tak sampai 10 minit pun bila menaip entry-entry baru.
Sebab tu kadang-kadang ayat saya berterabur.
Saya tak macam awak, simpan baik-baik dalam draft, baca 10 kali kemudian baru publish.
Saya buat semua ini spontan.
Saya taip apa yang saya nak taip.
Saya taip ikut apa kata hati.
Mungkin sebab penulisan saya tidak berapa bagus kerana banyak cincainya, maka awak tak berminat untuk ke sini lagi.
Tapi, saya tak kisah. Yang penting saya perlu menulis. Menulis di sini adalah terapi bagi saya.
Lagi saya tak kisah sebab earnings saya selalu naik mendadak tanpa di sangka seperti hari ini.
Walaupun awak tak datang.
Walaupun awak tak klik.
Saya cuma nak awak tahu saya bahagia bila hari Isnin. hikhik (^_^)
Sekian... !